“วิศวกรไฮดรอลิก” บาคาร่า ที่มีความทะเยอทะยานเหล่านี้อาศัยวลีที่ฝังลึกอยู่ในวาทกรรมทางการเมืองของเรา อุปมาอุปมัยได้รับอิทธิพลจากแนวคิดที่ว่าวอชิงตันถูกสร้างขึ้นในพื้นที่บึงจริง ซึ่งมีภูมิประเทศที่เลวร้ายได้หล่อเลี้ยงการเมืองที่เน่าเฟะอย่างใด ข้อสันนิษฐานนั้นผิดธรรมดา: วอชิงตันไม่เคยเป็นหนองน้ำ อย่างที่ฉันได้ค้นพบในการสำรวจสองศตวรรษแรก
ตั้งเมืองหลวง
จอร์จ วอชิงตันรู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2334 เมื่อเขาเป็นผู้นำคณะกรรมาธิการสามคนที่รัฐสภาอนุญาตให้เลือกพื้นที่สำหรับเมืองหลวงของประเทศ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขตและเมืองของรัฐบาลกลางแห่งใหม่จะอยู่ใกล้กับหัวของการเดินเรือในแม่น้ำโปโตแมค ติดกับเมืองท่าที่เจริญรุ่งเรืองของจอร์จทาวน์ และอยู่ห่างจากชายขอบของอ่าวเชซาพีกที่บอบบาง วอชิงตันรู้จักภูมิภาคนี้อย่างใกล้ชิดในฐานะเจ้าของที่ดินและผู้อยู่อาศัยในบริเวณใกล้เคียง และที่ตั้งของวอชิงตันก็ดูเหมือนบ้านของเขาที่เมานต์เวอร์นอนมาก ซึ่งเป็นภูมิประเทศที่เป็นลูกคลื่นของทุ่งยาสูบเก่า
เช่นเดียวกับเมืองอื่นๆ ในอเมริกาในยุคแรกๆ เช่น ฟิลาเดลเฟียและซินซินนาติ วอชิงตันถูกสร้างขึ้นบนฝั่งแม่น้ำที่แห้งแล้งและมั่นคง แผ่นดินนี้ลาดเอียงขึ้นเรื่อย ๆ จากโปโตแมคระหว่างร็อกครีกกับแม่น้ำอนาคอสเตีย จากนั้นจึงเรียกว่าสาขาด้านตะวันออกของโปโตแมค.
ที่ดินที่ยื่นออกไปทางเหนือจากแม่น้ำสายหลักนั้นชัดเจนในทันทีสำหรับPierre L’Enfantผู้อพยพชาวฝรั่งเศสที่ทำแผนที่ถนนและสี่เหลี่ยมสำหรับเมืองใหม่ เขาเลือกจุดสูงหนึ่งจุดสำหรับคฤหาสน์ประธานาธิบดีและอีกจุดหนึ่งสำหรับบ้านของรัฐสภา ท้ายที่สุด มันคือ Capitol Hill ซึ่งเดิมเรียกว่า Jenkins Hill ไม่ใช่ Capitol Slough
ไหลระหว่างแคปิตอลและทำเนียบขาวคือไทเบอร์ครีกซึ่งเป็นเส้นทางน้ำที่น่านับถืออย่างยิ่งซึ่งมีเส้นทางไปทางทิศใต้ประมาณตามถนนนอร์ ธ แคปิตอลซึ่งล้อมรอบยูเนี่ยนสเตชั่นพลาซ่าในอนาคตและเลี้ยวไปทางตะวันตกซึ่งตอนนี้ถนนคอนติเนนตัลวิ่ง ทางทิศตะวันตกของลำห้วยกลายเป็นคลองวอชิงตันซิตีในปี พ.ศ. 2358 คลองนี้ค่อนข้างไม่เป็นที่พอใจในช่วงทศวรรษที่ 1840 แต่นั่นเป็นเพราะท่อระบายน้ำที่ไม่เพียงพอ ไม่ใช่เพราะหนองน้ำโดยธรรมชาติ
‘City of Washington from Beyond the Navy Yard’ หอสมุดรัฐสภา/G. Cooke และ WJ Bennett
ภาพพาโนรามาของเมืองแพร่ขยายขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 19 เพื่อปลูกฝังความภาคภูมิใจของชาติในวอชิงตัน และเป็นหนึ่งในแหล่งข้อมูลที่ดีที่สุดสำหรับการทำความเข้าใจวอชิงตันยุคแรก เดินผ่านภาพต่างๆ ใน Library of Congress และคุณจะเห็นภูมิทัศน์ที่แห้งแล้งด้วยอาคารต่างๆ ที่ไม่น่าจะรอดมาถึงปัจจุบันได้หากฐานรากของพวกเขาจมอยู่ในโคลน ตัวอย่างเช่น ปราสาทสมิธโซเนียนตั้งตรงตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1840
แผนที่จากนิตยสาร Harper’s, 1852. Library of Congress , CC BY
แผนที่แรกแสดงเหมือนกัน ในปี ค.ศ. 1826 แอนน์ รอยัล อาจเป็นนักข่าวมืออาชีพหญิงคนแรกในสหรัฐอเมริกาและผู้เขียน “ ภาพร่างประวัติศาสตร์ ชีวิตและมารยาทในสหรัฐอเมริกา ” บรรยายถึง “พื้นที่สูงของเมือง พื้นผิวเป็นลูกคลื่นปกคลุมไปด้วยอาคารที่สวยงามมาก” เธอยังคงตรวจสอบรายการในเมืองของเธอโดยไม่เอ่ยถึงหนองน้ำเพียงแห่งเดียว และสรุปว่า บางทีด้วยความกระตือรือร้นมากเกินไปว่า “การจินตนาการถึงฉากที่เต็มไปด้วยความงามทุกสายพันธุ์ไม่ได้อยู่ในอำนาจของจินตนาการ”
ผู้มาเยี่ยมเยียนโดยเฉพาะจากอังกฤษชอบการขัดเกลาเมืองใหม่ แต่มารยาทและการเสแสร้งของชาวเมืองนั้นเป็นสายล่อฟ้าสำหรับการวิพากษ์วิจารณ์ ไม่ใช่ภูมิทัศน์ ในปี ค.ศ. 1830 ฟรานเซส โทร ลโลเป ผู้มาเยือนชาวอังกฤษ มักจะยินดีต่อการวิจารณ์ทุกอย่างที่เป็นชาวอเมริกัน เขียนว่า “ฉันพอใจกับแง่มุมทั้งหมดของวอชิงตัน สว่างไสว ร่าเริง และโปร่งสบาย; มันทำให้ฉันนึกถึงสถานที่รดน้ำที่ทันสมัยของเรา”
ริมน้ำของวอชิงตัน
เหตุการณ์ที่คลุมเครือที่สุดในการพัฒนาของวอชิงตันเกิดขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 หลังสงครามกลางเมือง การทำฟาร์มในพื้นที่ห่างไกลจากตัวเมืองของแม่น้ำโปโตแมคเป็นเวลาหลายทศวรรษทำให้เกิดการกัดเซาะที่ส่งตะกอนดินตะกอนจำนวนมาก ขณะที่แม่น้ำโปโตแมคเคลื่อนตัวช้ากว่ากระแสน้ำเชี่ยวสุดท้าย ซึ่งเป็นจุดที่แม่น้ำไหลเข้าสู่ดิสตริกต์ออฟโคลัมเบีย ตะกอนก็ตกตะกอนกลายเป็นที่ราบลุ่มขนาดใหญ่ริมฝั่งแม่น้ำ
ในช่วงทศวรรษที่ 1880 และ 1890 คณะวิศวกรได้เริ่มปรับโฉมแฟลตให้เป็นสระสะท้อนแสง แอ่งน้ำขึ้นน้ำลง และพื้นที่สวนสาธารณะที่อยู่ติดกันหลายร้อยเอเคอร์เพื่อเป็นอนุสรณ์ของประธานาธิบดีและต้นซากุระที่บานสะพรั่ง ทำให้เกิดสวนริมแม่น้ำที่ไม่มีใครนึกถึงในทุกวันนี้ “บึงหนองทำให้ท่วม.”
ทั้งหมดนี้ไม่ได้หมายความว่าเมืองหลวงจะเป็นไปตามวิสัยทัศน์ของจอร์จ วอชิงตันเกี่ยวกับมหานครที่ครอบคลุมด้วยการค้าและวัฒนธรรมที่จะเป็นคู่แข่งหรือแซงหน้าฟิลาเดลเฟีย คลองอีรีที่มีการเพิ่มขึ้นสู่นิวยอร์กทำให้เกิดความทะเยอทะยานของวอชิงตันอย่างแน่นอน แต่การเติบโตเชิงรุกของบัลติมอร์ทำให้วอชิงตันเป็นธุรกิจการค้ากลางมหาสมุทรแอตแลนติกด้วยเช่นกัน นักวิจารณ์ชาวอังกฤษ James Bryce เขียนไว้ใน ” The American Commonwealth ” ว่าสหรัฐอเมริกาเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่เพียงประเทศเดียวที่ไม่มีเมืองหลวงที่แท้จริง แต่นั่นเป็นการขุดที่นิวยอร์กมากเท่ากับที่วอชิงตัน
อาจถึงเวลาเลิกใช้คำอุปมาและเลิกพยายามดึงปลั๊กวอชิงตัน
นักการเมืองที่เคยใช้เวลาอยู่ในวอชิงตัน (เฮ้ แนนซี่ เปโลซี) น่าจะรู้ดีกว่านี้ เมืองนี้เต็มไปด้วยย่านต่างๆ เช่น Friendship Heights, Mount Pleasant, Columbia Heights, Crestwood, Washington Highlands และ “fine view” (Kalorama)
ฉันไม่ได้เขียนถึงฤดูร้อนในวอชิงตันเพื่อปกป้องสภาพอากาศ แต่ห้องอบไอน้ำไม่ได้สร้างหนอง ฉันไม่คาดหวังว่าข้อเท็จจริงเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ทางประวัติศาสตร์ของวอชิงตันจะตัดราคาสโลแกนของพรรคสองฝ่ายที่ติดหูไปอย่างสิ้นเชิง แต่จงใช้มันอย่างที่มันเป็น – วลีง่ายๆ ที่ไม่มีจุดยึดในประวัติศาสตร์ของเมือง บาคาร่า
